Jaren geleden gingen wij voor het eerst op vakantie naar Piemonte. Wij sliepen vaak in de buurt van Acqui Terme. Na een nacht stevig doorrijden was ons eerste avontuur altijd een bezoek aan de Bennet. Een grote supermarkt in de buurt. Met de slaap in de ogen verschenen we dan bij de kassamevrouw die, opvallend voor deze zaak, altijd chagrijnig was. Het maakte niet uit of je Italiaan was of Nederlander, standaard werd je niet erg vriendelijk te woord gestaan. Wij moesten er altijd wel om lachen. Het was een vast ritueel en we wisten wat ons te wachten stond.
Monferrato
2 keer op één dag in aanraking met de politie
Ik sta om 7.00 uur op en ruim een beetje de laatste dingen van gisteravond op. Het was wat onverstandig laat geworden, met onverstandig veel wijntjes. De kat komt aanlopen met een kleine haas in zijn bek. Op het moment dat we de poes bang maken, ontsnapt de haas en vliegt onze garage in. Ik zoeken naar die kleine haas maar natuurlijk heeft hij zich te goed verstopt. Ik denk nog “wat een ochtend, dat wordt een lange dag”. Dan komt Fij plotseling op me afgelopen en zegt dat er een hele groep Italianen ons terrein oploopt.
Slapeloze nachten: ongezien een Alfa Spider kopen via Internet.
In een eerdere blog schreef ik al dat we op zoek waren naar een oldtimer. Het liefst een Fiat 500. Dat is de favoriete ‘macchina’ van Fijtje. Toch hebben we die zoektocht gestaakt. Iedereen keek ons namelijk wat meewarig aan als we het hadden over de verhuur van dat fijne karretje. Te kwetsbaar, niet krachtig genoeg
Van App over Piemonte naar Whatsapp
Al een tijdje loop ik rond met ideeen om een App te maken over Piemonte. Ik was dus heel geïnteresseerd toen we een brief ontvingen van de gemeente dat ook zij bezig zijn met de ontwikkeling van een App. Of we even onze gegevens wilden mailen? Daarnaast zat nog een brief waar je je kon aanmelden voor een informatie avond. Ik dacht dat het over de App ging dus zette ik snel de afspraak in mijn lege Italiaanse agenda.
Onze eerste Italiaanse begrafenis
Afgelopen week overleed de vrouw van een goede Italiaanse vriend. Ze was al geruime tijd ernstig ziek. Donderdagavond half negen ging de telefoon. Hij belde verstikt op dat zijn vrouw woensdag was overleden. Of wij het al wisten en of wij ook naar de begrafenis wilden komen.
De begrafenis was de volgende dag al. Het bijzondere in dit land is dat alles altijd best traag verloopt. Maar als er onder druk moet worden gepresteerd het ook snel kan. Zo ook begrafenissen. Die vinden namelijk altijd binnen 48 uur na overlijden plaats.
In Italië is alles anders
Daar sta ik dan, voor de derde keer voor een gesloten deur. Ik probeer al een aantal dagen van 6 zakken puin af te komen maar iedere keer is het hek gesloten. Het rare is dat ik er nu al twee keer ben geweest en er een tractor staat met een draaiende motor maar er zit niemand op en er is echt niemand te zien.
Hazelnootjes
Daar zitten we dan. Onderweg van Barolo naar ergens. Beetje onverwacht want de rit stond niet in het schema en ik moet eind van de middag alweer thuis zijn voor mijn Italiaanse les.
Het advies was: richting Cortemillia aanhouden maar onderweg bij het stopbord rechts en dan bij het kerkje links. Wij zijn er bijna. Toch gaat het bij het stopbord nog fout en daarna bij het kerkje ook nog eens. Op het weggetje dat wij inslaan moeten we een kilometer of 5 doorrijden. Het éénbaans asfalt lint slingert door het bos. Het is buiten mistig, maar nog steeds zijn de herfsttinten prachtig te zien. Wij zijn er. Op aanraden van een vriend komen we aan op deze hazelnootboerderij. We zitten hier midden in dè zone van de Piemontese hazelnoten.