Gisteren waren wij naar de jaarlijkse picknick in het dorp hier vlakbij. De lokale Cantina Sociale organiseert deze sinds vorig jaar op de Italiaanse bevrijdingsdag. Iedereen is hier dan vrij en op een vrije dag ga je heerlijk eten met elkaar.

Gezamenlijk met onze eerste gasten van het seizoen en vrienden kwamen wij aan bij de Cantina. Dit is een serieuze coöperatie waar ze heerlijke wijnen maken. Ook onze huiswijn komt hier vandaan. Het was rond één uur en dus spitsuur. Italianen hebben een bijzonder organisatie systeem. Eerst koop je bonnetjes voor je Picknick doos, daarna haal je je wijn op en verderop weer je picknick doos.

Het was druk. Een lange rij voor de kassa, wéér een voor de wijn en je picknick doos en daarna nóg een rij voor de pasta. Deze laatste hoorde wel in de picknick doos maar was natuurlijk nog niet klaar.

Ons groepje met Nederlanders stond zich na 20 minuten wachten voor de kassa natuurlijk erg te verbazen. Dit zou wel uren kunnen duren en we hadden toch wel trek. Het was niet moeilijk om tal van verbeterpunten aan te dragen hoe dit toch allemaal een stuk sneller kon: Wijnflesjes van te voren open maken, meer dan 1 doos wijn tegelijk uit de voorraadkelder halen, iets meer pasta maken, wijn en water tegelijkertijd halen, enz, enz. Het leek op een continue verbetersessie bij mijn oude werkgever.

Maar….. De grap hier is dat het Italiaanse geduld om te wachten omgekeerd evenredig groot is aan het organisatie talent van de overige Italianen. Niemand had stress, iedereen wachtte geduldig in de rij, er werd lekker gekeuveld en ook de mensen achter de balie hadden geen enkel spoor van stress. Anders was het natuurlijk allemaal wel wat sneller gegaan……

Ook de Nederlanders om ons heen begonnen het te begrijpen: We hebben de tijd dus waarom zouden we ons druk maken? Na 40 minuten hadden we een heerlijke maaltijd met leuke mensen, met fijn glas Barbera, onder een stralende zon.

Dat is waarom onze gasten hier op vakantie zijn en wij hier wonen!